Իմ Սեպտեմբերը անսովոր էր, որովհետև, արդեն
օգոդտոսից դարձել էի Իջևան Արտ Ֆեստիվալի համադրողը, և ողջ ժամանակս տրամադրում էի
փառատոնի կազմակերպչական գործունեությանը:
Իջևան քաղաքը և քանդակի սիմպոզիումը ինձ համար,
հոմանիշներ են, քանի որ երեք տարի 1989-91 թվականները, ես մասնակցել եմ սիմպոզիումներին:
Այդ տարիները եղել են հրաշալի ժամանակներ` լեցուն ստեղծագործական աշխատանքով: Իջևանը
արվեստով լի, գեղեցիկ, մաքուր, ինքնատիպ քաղաքշինությամբ քաղաք էր: Զարմանալի ժամանակաշրջան
էր, երբ ղեկավարը` Ջեմմա Անանյանը հայրենասեր ու արվեստասեր էր, իսկ կազմակերպիչը`
Սարո Սարուխանյանը արվեստի նվիրյալ: Եվ այդ տանդեմը յոթ տարիների ընթացքում հնարավորություն
էր ստեղծել տարբեր երկրներից, տարբեր մտածողություն ունեցող արվեստագետների` աշխատել,
ստեղծագործել ազատ, ներածին ուժերի չափ, դրա արդյունքում Իջևանը դարձավ քանդակների
քաղաք, իր ինքնատիպ աշխատանքներով:
Ինսունականներից հետո բարոյահոգեբանական
վիճակը, առկա խնդիրները, անդրադարձան ոչ միայն քաղաքի այլև սիմպոզիումների շնորհիվ
ստեղծված քանդակների վրա: Դրանք մարդկանց պես դարձան անտեսված ու անպաշտպան: Արդյունքում`
վնասվեցին, կոտրվեցին, ոմանք էլ անհետացան` որոնց թվում նաև իմ երկու աշխատանքները:
Քանդակների այգին վերականգնելու փորձեր արվել էին, սկայան դրանք լուրջ արդյունքներ
չէին տվել:
Ինձ բախտ վիճակվեց լինել Իջևան Արտ
Ֆեստիվալի համադրողը, որն ինձ հնարավորություն
տվեց մասնակից լինել այգու քանդակների վերականգման,
վերադասավորման աշխատանքներին, դրանով իսկ, հոգուս պարտքը տալ Սարո Սարուխանյանին և
մյուս քանդակագործ ընկերներիս ովքեր արդեն չկան:
Քաղաքային զբոսայգու
սոճիներից մեկը դարձրեցի “Հիշատակի
ծառ”, որի վրա կապվում
էին ժապավեններ այն մարդկանց անուններով,
որոնք իրենց ավանդն են
ներդրել Իջևանի քանդակի սիմպոզիումի
և ներկայիս արվեստի փառատոնի
իրականացման գործում: Առաջին երկու
ժապավենների վրա գրվեցին այս
գործի մեծ երախտավորներ՝ քանդակի
սիմպոզիումի ոգեշնչող և կազմակերպիչ,
արվեստաբան Սարո Սարուխանյանի և
Իջևանի շրջխորհրդի առաջին քարտուղար Ջեմմա
Անանյանի անունները: Ինչպես նաև կապվեցին միքանի ժապավեններ Մխիթար Սեբաստացի
Կրթահամալիրի անվամբ:
Սիմպոզիումի վերածնունդ կարելի է
համարել այն փաստը, որ չորս քանդակագործներ ստեղծեցին նոր աշխատանքներ Իջևան քաղաքի
համար: Բայց դա քաղաքի վերածնունդ չէր, դրա համար պակասում էր տոնական տրամադրությւոնն
ու գույները: Եվ այդ կարևոր գործը կարող էին իրականացնել մեր դպրոցի սաները, որոնք
մեծ փորձառություն ունեն որմնանկարների ստեղծման գործում, և ունեն ազատ ու գունագեղ
մտածելու կարողություն: Գույնն ու տոնը սկսվեցին Սպորտ դպրոցի պատերից, Դպրոցի սաները
ավագ դպրոցի տնօրեն Լուսինե Մանուկյանի հետ ժամանեցին Իջևան /որտեղ Լուսինեն կարծես
թե բոլորի հոգատար մայրն էր/, որտեղ երեխաները
ուսուցիչնոր Արման Գրիգորյանի և Կարեն Բորեցյանի
հետ միասին նկարազարդեցին հսկայական պատերը:
Դա իրենց նվերն էր Իջևան քաղաքին: Հաջորդ նվերը` շենքի միջանցիկ մուտքի` դալանի նկարազարդումն
էր, որ նույնիսկ շարունակվում էր մինչև բուն փառատոնի օրը:
Անդրադառնով բուն փառատոնի օրվան
Մեր Դպրոցը իր մասնակցությունն ունեցավ նաև
իր ուսուցչական երգչախմբով, նրանք ջերմացրին հանդիսատեսին, և ողջ համերգի ընթացքում
հայկական ավանդական պարեր էին սովորեցնում իջևանցի փոքրիկներին: փառատոնի օրը Իջևան
էր եկել նաւ Տիար Բլեյանը` ով ինչպես միշտ կանգնած էր իր սաների ու ուսուցիչների կողքին:
Այսպիսով փառատոնի ավարտից հետո ես վերադարձա
հարազատ դպրոցս Նոյեմբեր ամսին, ու միանագմից լծվեցի Նոր պրոեկտի իրականացմանը, որն
էր ` “Բարև Պարոն Պիկասո”-ն: Ու աշակերտներիս հետ միասին ստեցծեցինք կլոր քանդակ, որը
ձուլվեց գիպսից, արտ-օբյեկտ` Առլեկին, կախվող տարածական նկարչութուն Հեռնիկայի թեմայով
և ևս մի քանի աշխատանքներ:
Իսկ հետո քանի-որ տարին ավարտվում էր, Ամանորի
կապակցությամբ ստեղծեցինք “Ցանկությունների ծառը` Մուրազածառ” և այսպես ցանկություններով
ու երազանքներով լի մտանք 2014 թվական:
Հերիքնազ Գալստյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий