Իմ Սեպտեմբերը անսովոր էր, որովհետև, արդեն
օգոդտոսից դարձել էի Իջևան Արտ Ֆեստիվալի համադրողը, և ողջ ժամանակս տրամադրում էի
փառատոնի կազմակերպչական գործունեությանը:
Իջևան քաղաքը և քանդակի սիմպոզիումը ինձ համար,
հոմանիշներ են, քանի որ երեք տարի 1989-91 թվականները, ես մասնակցել եմ սիմպոզիումներին:
Այդ տարիները եղել են հրաշալի ժամանակներ` լեցուն ստեղծագործական աշխատանքով: Իջևանը
արվեստով լի, գեղեցիկ, մաքուր, ինքնատիպ քաղաքշինությամբ քաղաք էր: Զարմանալի ժամանակաշրջան
էր, երբ ղեկավարը` Ջեմմա Անանյանը հայրենասեր ու արվեստասեր էր, իսկ կազմակերպիչը`
Սարո Սարուխանյանը արվեստի նվիրյալ: Եվ այդ տանդեմը յոթ տարիների ընթացքում հնարավորություն
էր ստեղծել տարբեր երկրներից, տարբեր մտածողություն ունեցող արվեստագետների` աշխատել,
ստեղծագործել ազատ, ներածին ուժերի չափ, դրա արդյունքում Իջևանը դարձավ քանդակների
քաղաք, իր ինքնատիպ աշխատանքներով: